Geschiktheid van het gebied voor de mariene aquacultuur in het centrale deel van de Middellandse Zee

De selectie van locaties op landbouwbedrijven speelt een cruciale rol bij het bepalen van de productiviteit, de milieueffecten en de interacties van aquacultuuractiviteiten met ecosysteemdiensten. Satellietafstandsensing (SRS) biedt ruimtelijk uitgebreide datasets met een hoge temporele en ruimtelijke resolutie, die nuttig kunnen zijn voor de selectie van aquacultuurlocaties. In dit document hebben we een geschiktheidsindex voor visteeltaquacultuur in kaart gebracht aan de hand van de methodiek voor de evaluatie van ruimtelijke multicriteria (SMCE). De robuustheid van het resultaat van de SMCE werd onderzocht aan de hand van onzekerheidsanalyse (UA), en tegelijkertijd evalueren we een reeks alternatieve scenario’s om de subjectiviteit in verband met het besluitvormingsproces tot een minimum te beperken. De index is gebaseerd op de output van ecofysiologische modellen, die werden gedwongen op basis van tijdreeksen van gegevens over de temperatuur van het zeeoppervlak, en op gegevens over de significante golfhoogte, de afstand tot de haven, het huidige gebruik van de zee en cumulatieve effecten. De methode werd toegepast om de geschiktheid voor de landbouw van zeebaars (Dicentrarchus labrax) en zeebrasem (Sparus aurata) in kaart te brengen in de Italiaanse exclusieve economische zone (EEZ), in drie scenario’s: Blauwe groei, economie en milieu. Tyrreense en Ionische kustgebieden bleken geschikter te zijn dan in het noordelijke deel van de Adriatische Zee en in het zuiden van Sicilië. In laatstgenoemd gebied en in het westen van Sardinië wordt de index ook beïnvloed door grotere onzekerheid. In de ingediende aanvraag wordt gesuggereerd dat SRS-gegevens een belangrijke rol kunnen spelen bij het ontwerpen van de Allocated Zones for Aquaculture, door beleidsmakers en regelgevers te helpen bij het opnemen van aquacultuur in de mariene ruimtelijke ordening.