Οικολογική φέρουσα ικανότητα στη θαλασσοκαλλιέργεια: Εξέταση και εφαρμογή στις γεωγραφικές στρατηγικές και πολιτικές

Εξετάστηκαν στρατηγικές διακυβέρνησης και διαχείρισης για την ανάπτυξη της υδατοκαλλιέργειας για επιλεγμένο αριθμό περιοχών δικαιοδοσίας που καλύπτουν ένα φάσμα προϊόντων θαλάσσιας υδατοκαλλιέργειας, ώστε να κατανοηθεί καλύτερα ο βαθμός στον οποίο οι έννοιες της «οικολογικής ικανότητας αλίευσης» (ECC) ενσωματώνονται στα εργαλεία διαχείρισης ή στις απαιτήσεις αδειοδότησης για την ανάπτυξη της υδατοκαλλιέργειας. Οι πολιτικές, οι κανονισμοί και τα στρατηγικά σχέδια επιδιώχθηκαν μέσω επαγγελματικών γνώσεων και, ενίοτε, μέσω διαδικτυακών αναζητήσεων. Το ECC για την υδατοκαλλιέργεια, το οποίο ορίζεται εδώ ως «το μέγεθος της παραγωγής υδατοκαλλιέργειας που μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς να οδηγήσει σε απαράδεκτες αλλαγές στην οικολογική διαδικασία, τα είδη, τους πληθυσμούς ή τις κοινότητες στο περιβάλλον», δεν εφαρμόστηκε αυστηρά στα έγγραφα τεκμηρίωσης της πολιτικής υδατοκαλλιέργειας οποιασδήποτε δικαιοδοσίας. Πραγματοποιήθηκε ευρύτερη έρευνα για να εξεταστεί γενικότερα η έννοια της φέρουσας ικανότητας υδατοκαλλιέργειας (CC). Από τα δέκα εξετασθέντα έθνη, οι έννοιες του ΣΝ μπορούν να βρεθούν στην τεκμηρίωση πολιτικής αρκετών εθνών. Η συμπερίληψη των εννοιών της ΥΝ στον πολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος μιας σειράς εργαλείων διαχείρισης για την προώθηση της βιώσιμης υδατοκαλλιέργειας στο πλαίσιο της οικολογικής προσέγγισης του FAO για την υδατοκαλλιέργεια.