Szczupaka (palczaki), krewetki i omułki. W strefie przybrzeżnej (spuikom Oostende) prowadzona jest również ograniczona komercyjna hodowla ostryg, w szczególności ostryga płaska (Ostrea edulis) i ostryga (Crassostrea gigas).  

Łososiowate (głównie pstrąg, łącznie z mieszańcami i Thymallus thymallus), różne cyprinowate (w tymkarp zwyczajny, Gobio gobio, Phoxinus phoxinus)różne percinowate (w tymokoń pospolity i szczupak),dekapody i jedno z przedsiębiorstw akwakultury zajmuje się jesiotrem (do produkcji kawioru). 

• Potrzebne są silne sieci i kanały komunikacji, aby dotrzeć do zainteresowanych producentów i inwestorów, a także konkretne działania mające na celu stworzenie ram zachęt inwestycyjnych dla tego sektora.
• Akwakultura powinna nadal dążyć do integracji z innymi sektorami i działaniami, przyczyniając się do stworzenia systemu o obiegu zamkniętym, a jednocześnie zmniejszając koszty produkcji.
• Oprócz akwakultury jako głównej działalności powinny istnieć możliwości angażowania się w działalność pomocniczą (turystyka, wędkarstwo, gastronomia, edukacja itp.), która gwarantuje dochód. Projekty oparte na wielokrotnym wykorzystaniu są zdecydowanie zalecane w ramach zintegrowanego podejścia.
• Rozwój akwakultury morskiej wymaga zapewnienia wysokiej jakości sprzętu wylęgarni, opracowania odpowiedniej technologii chowu i zbioru w trudnych warunkach Morza Północnego oraz odpowiednich miejsc wyładunku w portach.
• Aby akwakultura na małą skalę była kontynuowana w Walonii, konieczne jest zachęcanie i szkolenie młodych ludzi, zwiększenie rentowności, zwiększenie widoczności jakości produktów (np. etykietowanie), zmniejszenie zależności od czynników zewnętrznych (gleby i klimatu), ograniczenie wpływu fizycznego, zapewnienie dostępności wysokiej jakości sprzętu wylęgarni oraz ułatwienie dostępu do kapitału.

• W obliczu stagnacji ilości ryb pochodzących z rybołówstwa akwakultura może zaspokoić rosnące potrzeby rynku.
• Unia Europejska dąży do zwiększenia produkcji akwakultury.
• Bliskość (krótki łańcuch), identyfikowalność (etykietowanie), kołyski od kołyski do kołyski i przyjazność dla środowiska (w tym oznakowanie biologiczne) zyskują na znaczeniu wśród konsumentów.
• Produkty lokalne wnoszą wartość dodaną, co zachęca również sprzedawców detalicznych do oferowania produktów lokalnych.
• Wraz ze wzrostem liczby ludności na świecie i wzrostem dobrobytu ludzie zużywają więcej białka, a popyt na produkty wodne rośnie.
• Silne kraje eksportujące, takie jak Chiny, mogą eksportować mniej ryb utrzymywanych w gospodarstwie rybackim ze względu na rosnący popyt krajowy. W rezultacie konsumenci europejscy mogą stać się bardziej uzależnieni od lokalnych dostaw.
• Istnienie nowych zadeklarowanych stref akwakultury bliżej wybrzeża (krótsza odległość żeglugowa). Ponadto w 2019 r. w ramach projektu HaLaVla mapowano najbardziej optymalne miejsca zintegrowanej akwakultury we Flandrii.
• Rozwój marikultury może również zapewnić rozwój obszarów lądowych dzięki potrzebie wylęgarni i podchowalni, które zapewniają lokalne zaopatrzenie w hodowlę wysokiej jakości.
• Obecność infrastruktury w portach, w których można stworzyć warunki marikulturowe w kontrolowanych środowiskach.
• Nowe zmiany w RAS minimalizują zależność od wody i energii oraz zwiększają potencjał systemów recyrkulacji.
• W akwakulturze zdolność do kontrolowania i monitorowania całego cyklu życia powinna prowadzić do większej niezawodności operacyjnej i jakości produktów.
• Zainteresowanie detalistów rozpoczęciem własnej produkcji.
• Możliwości produkcji akwakultury bez stosowania mączki rybnej.
• Możliwość wykorzystania przez sektor akwakultury istniejącej struktury logistycznej sektora rybołówstwa.
• Produkcja gatunków akwakultury nowych w Belgii (w tym alg).
• Możliwości uczestnictwa lub przekształcenia armatorów/rybaków i rolników w akwakulturę (morską).
• Producenci mogą poszukiwać wartości dodanej i zakładów na zrównoważony rozwój, świeżość i zdrowie produktów akwakultury. Rozsądne wykorzystanie zasobów, wody, przestrzeni i energii przynosi korzyści zarówno środowiskowe, jak i gospodarcze.
• Wykorzystanie przepływów rezydualnych wpisuje się w powstającą gospodarkę o obiegu zamkniętym, która została również uznana za priorytet przejściowy w wizji rządu flamandzkiego na 2050 r.
• Akwaponika może nabrać tempa we Flandrii zurbanizowanej.
• Obiecujące projekty w zakresie akwakultury morskiej (hodowla omułków, ostryg i alg) oferują perspektywy połączenia z połowami pasywnymi.
• Techniki akwakultury można stosować w odniesieniu do regulacyjnych i ochronnych usług ekosystemowych. Odgrywając rolę ekosystemu, może również przyczynić się do realizacji europejskiej strategii na rzecz bioróżnorodności.
• Efektywne wykorzystanie przestrzeni i zwiększenie produkcji dzięki akwakulturze wielotroficznej.
• Istnieje duży sektor przetwórstwa, który oferuje możliwości producentom akwakultury pierwotnej.
• Narzędzia cyfrowe mogą stanowić odpowiedź na wiele wyzwań, przed którymi stoją producenci akwakultury (monitorowanie, automatyczne ostrzeganie przed drapieżnikami, zarządzanie zapasami, sprzedaż przez internet itp.).

Zarządzanie szczególnymi aspektami legislacyjnymi z uwzględnieniem marikultury.

• Pozwolenie na stosowanie: wydawanie zezwoleń na prowadzenie działalności morskiej należy do kompetencji Służby ds. Środowiska Morskiego, Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska Federalnej Służby Publicznej ds. Zdrowia Publicznego, Bezpieczeństwa Łańcucha Żywnościowego i Środowiska.
• Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach: pozwolenia środowiskowe na działalność morską należą do kompetencji jednostki zarządzania usługami naukowymi KBIN w ramach modelu matematycznego na Morzu Północnym (BMM) OD Nature
• Bezpieczeństwo żywności: sprawą tą zarządza na szczeblu federalnym Federalna Agencja ds. Bezpieczeństwa Łańcucha Żywnościowego (FASFC).

• „Direction des Permis et autorisations” (Direction des Permis et autorisations), który pełni funkcję centralnego organu odpowiedzialnego za kontrolę wniosków o pozwolenia, których produkcja w sektorze akwakultury przekracza 500 kg rocznie. W innych przypadkach producent musi zarejestrować swoją produkcję wyłącznie w gminie.
• Dobrostan zwierząt: „direction de la qualité et du bien être animal”, która zajmuje się tą kwestią.
• Prawodawstwo dotyczące obornika: jest to odpowiedzialność „Direction de l’agriculture” (Direction de l’agriculture).

Odpowiednie informacje można znaleźć tutaj

• Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach: od dnia 1 stycznia 2018 r. pozwolenie na budowę i pozwolenie środowiskowe zostały połączone we Flandrii w „pozwolenie środowiskowe”. Mogą być składane, monitorowane i przetwarzane za pośrednictwem punktu kompleksowej obsługi – pojedynczego punktu kontaktowego ds. środowiska. Departament Środowiska jest odpowiedzialny za przedmiotową sprawę.
• Dobrostan zwierząt: Służba ds. Dobrostanu Zwierząt jest częścią Departamentu Środowiska
• Przepisy dotyczące obornika (dekret w sprawie obornika): Jest to kompetencja Flamandzkiej Spółki ds. Gruntów (VLM), niezależnej zewnętrznej agencji ds. środowiska.

Odpowiednie informacje można znaleźć tutaj