Kan de landbouw van zeewier een rol spelen bij de matiging van en de aanpassing aan de klimaatverandering?

De aquacultuur van zeewier, het snelst groeiende onderdeel van de mondiale voedselproductie, biedt een leisteen van kansen om de klimaatverandering te beperken en zich eraan aan te passen. Zeewierbedrijven brengen koolstof vrij die mogelijk in sedimenten wordt begraven of naar de diepzee wordt uitgevoerd, en fungeert derhalve als een CO2-put. Het gewas kan ook geheel of gedeeltelijk worden gebruikt voor de productie van biobrandstoffen, met een potentiële CO2-mitigatiecapaciteit, in termen van vermeden emissies van fossiele brandstoffen, van ongeveer 1,500 ton CO2 km − 2 jaar − 1. De aquacultuur van zeewier kan ook bijdragen tot een vermindering van de emissies van de landbouw, door de bodemkwaliteit te verbeteren door synthetische meststoffen te vervangen en door runderen die worden gevoed, te laten mesten, en door de methaanemissies van runderen te verminderen. De aquacultuur van zeewier draagt bij tot de aanpassing aan de klimaatverandering door golfenergie te dempen en kustlijnen te beschermen, en door de pH te verhogen en zuurstof te leveren aan het water, waardoor de effecten van oceaanverzuring en zuurstofverwijdering lokaal worden verminderd. De mogelijkheden om de zeewieraquacultuur uit te breiden, zijn echter beperkt door onder meer de beschikbaarheid van geschikte gebieden en concurrentie voor geschikte gebieden met andere toepassingen, technische systemen die het hoofd kunnen bieden aan ruwe omstandigheden op zee en de toenemende vraag op de markt naar zeewierproducten. Ondanks deze beperkingen kunnen de praktijken op het gebied van zeewier worden geoptimaliseerd om de klimaatvoordelen te maximaliseren, die, als ze economisch worden gecompenseerd, het inkomen van zeewierboeren kunnen verbeteren.