Redystrybucja geograficzna łososiowatych hodowlanych ogranicza inwazje łososia i częstotliwość leczenia w badaniu symulacyjnym

Gęstość żywiciela jest główną siłą napędową dynamiki populacji pasożytów, a liczba pasożytów często szybko rośnie wraz z zagęszczeniem żywiciela. W kontekście norweskiej hodowli łososia mechanizm ten doprowadził do rozbieżności między dążeniem do zwiększenia produkcji hodowanych łososiowatych a ograniczeniem negatywnych skutków inwazji pasożytów. Inwazja wszy łososia jest szkodliwa dla dobrostanu zwierząt ze względu na obróbkę wszy łososia i przenoszenie się z gospodarstw na dzikie łososiowate. W tym miejscu autorzy analizują, w jaki sposób redystrybucja biomasy hodowlanej łososiowatych może utrudnić wymianę larw wszy między gospodarstwami, a tym samym zmniejszyć obciążenia związane z wszymi łososia i częstotliwość leczenia. W szczególności stosują one model symulacyjny stochastyczny, dopasowany do danych empirycznych z norweskiej akwakultury, w celu zbadania, w jaki sposób obfitość wszy i zabiegi reagowały, gdy biomasa w systemie była rozprowadzana w mniejszej liczbie większych gospodarstw położonych daleko od siebie. Aby utrzymać realistyczny wzrost ryb, sezonowość i rozwój kohorty, oprócz historycznych danych dotyczących produkcji z Norwegii symulowano dynamikę populacji wszy. W badaniu symulowano kilka scenariuszy, w których coraz większa liczba gospodarstw została zamknięta, a ich biomasa została przekazana innym gospodarstwom z kohortami odpowiadającymi im. Wyniki wskazują, że mniejsza i większa liczba gospodarstw rolnych zmniejsza liczbę wszy i częstotliwość leczenia oraz że strategiczne usuwanie gospodarstw rolnych, ze względu na ich znaczenie dla łączności w ramach sieci rozprzestrzeniania się wszy oceanograficznej, przyczynia się do poprawy tego efektu. Podkreślono niektóre podstawowe mechanizmy, które należy uwzględnić w regionalnym planowaniu produkcji oraz przy przyznawaniu koncesji produkcyjnych w hodowli łososiowatych.