Duurzaamheidsindicatoren voor de beoordeling van aquacultuursystemen

Aquacultuur is een van de snelst groeiende voedselproducerende sectoren ter wereld, waardoor het wenselijk is de duurzaamheid van aquacultuursystemen te beoordelen. Het doel van deze studie was een portefeuille van kwantitatieve indicatoren voor economische, ecologische en sociale duurzaamheid te ontwikkelen om de verschillende aquacultuursystemen te beoordelen. De indicatoren werden ontwikkeld van 2003 tot 2016, waarbij top-down- en bottom-upmethoden werden gecombineerd met praktische waarnemingen in experimentele en commerciële aquacultuurvoorzieningen. Er worden in totaal 56 economische (14), ecologische (22) en sociale (20) indicatoren voorgesteld. Indicatoren voor economische duurzaamheid tonen de mate van efficiëntie bij het gebruik van financiële middelen, de economische haalbaarheid, de veerkracht en het vermogen om negatieve externe kosten op te vangen en middelen te genereren voor herinvestering. Milieu-indicatoren weerspiegelen het gebruik van natuurlijke hulpbronnen, de efficiëntie bij het gebruik van hulpbronnen, de uitstoot van verontreinigende stoffen en ongebruikte bijproducten, en het risico op vermindering van de biodiversiteit. Indicatoren voor sociale duurzaamheid weerspiegelen het vermogen om voordelen voor lokale gemeenschappen te genereren, waaronder banen en voedselzekerheid, billijke inkomensverdeling, gelijke kansen en inclusie van kwetsbare bevolkingsgroepen. De aldus ontwikkelde indicatoren kunnen worden gebruikt op landbouw-, regionale, mondiale of sectorale schaal. Ze zijn kwantitatief, breed, wetenschappelijk verantwoord, gemakkelijk te begrijpen en te interpreteren, zijn haalbaar op landbouwbedrijven of op onderzoeksstations en maken vergelijkingen mogelijk op verschillende schalen van ruimte en tijd. Zij kunnen dus worden gebruikt om productiesystemen te beoordelen en verschillende experimentele behandelingen in onderzoekexperimenten te vergelijken. Zij kunnen ook worden gebruikt door certificeringsorganisaties, investeerders en beleidsmakers. Zij maken het mogelijk diagnostiek uit te voeren, sterke en zwakke punten in kaart te brengen, doelstellingen vast te stellen en acties vast te stellen, en de doeltreffendheid van acties en overheidsbeleid te beoordelen.