Standpunten van meerdere belanghebbenden over ruimtelijkeordeningsprocessen voor maricultuur in de Middellandse Zee en de Zwarte Zee

Aquacultuur levert meer dan de helft van de vis die voor menselijke consumptie wordt gebruikt en draagt bij tot voedselzekerheid en voeding, economische groei en betere bestaansmiddelen. De aquacultuurproductie in de buurlanden van de Middellandse Zee en de Zwarte Zee is gestaag toegenomen, zij het niet homogeen, voornamelijk op basis van mariene soorten. Om de ontwikkeling te stimuleren, moet de governance worden ondersteund om activiteiten in het kader van een gecoördineerd ruimtelijkeordeningsproces tot stand te brengen. Kennis van de processen van aquacultuurruimtelijke ordening wordt beoordeeld aan de hand van overleg met belanghebbenden uit 21 landen aan de hand van een gestructureerde vragenlijst, interne evaluatie en een workshop om de belangrijkste belemmeringen voor de uitvoering in de regio vast te stellen. De resultaten wijzen op verschillende kennisniveaus van regelgevingssystemen in de onderzochte landen. Aquacultuurzonering is wijdverbreid. De selectie van locaties is een lang en inefficiënt proces, een belemmering voor investeringen, die nog wordt verergerd door een klaarblijkelijk gebrek aan een duidelijke verdeling van bevoegdheden en verantwoordelijkheden. Gebiedsbeheer is het minst uitgevoerde onderdeel van het ruimtelijkeordeningsproces, met enkele voorbeelden van een geïntegreerde aanpak. De belanghebbenden hebben onder meer gewezen op een gebrekkige maatschappelijke acceptatie van aquacultuur, een gebrek aan technische kennis en inzicht in concepten voor ruimtelijke ordening en een gebrek aan zinvolle communicatie. Hoewel recente vooruitgang duidelijk is, is de integratie van aquacultuur met andere gebruikers van de mariene ruimte nog steeds een werk dat een specifiek regelgevingskader, capaciteitsopbouw, transparantie, goede communicatie en participatieve processen vereist. De toepassing van ruimtelijke ordening volgens een ecosysteembenadering op aquacultuur kan bijdragen tot verbeteringen die de negatieve externe effecten van ongeplande of ongecoördineerde ontwikkeling kunnen tegengaan.