Antimicrobiële resistentie in de aquacultuur: Huidige kennis en alternatieven om het probleem aan te pakken

Aquacultuur is een snel groeiende industrie die momenteel goed is voor bijna de helft van de vis die wereldwijd voor menselijke consumptie wordt gebruikt. Intensieve en semi-intensieve praktijken worden gebruikt om grote visbestanden te produceren, maar er doen zich frequente uitbraken van ziekten voor en het gebruik van antimicrobiële stoffen is een gangbare praktijk geworden om deze te beheersen. De selectieve druk die wordt uitgeoefend door deze geneesmiddelen, die gewoonlijk gedurende langere perioden in het water en de sedimenten aanwezig zijn op subtherapeutische niveaus, biedt ideale voorwaarden voor het ontstaan en de selectie van resistente bacteriestammen en stimuleert horizontale genoverdracht. Thans wordt algemeen erkend dat de overgang van genen voor antimicrobiële resistentie en resistente bacteriën van aquatische naar terrestrische veehouderij en naar het menselijk milieu en omgekeerd schadelijke gevolgen kan hebben voor zowel de gezondheid van mens en dier als voor aquatische ecosystemen. Er moet een wereldwijde inspanning worden geleverd om een einde te maken aan het overmatig gebruik van antimicrobiële stoffen in de aquacultuur en belanghebbenden aan te moedigen andere ziektepreventiemaatregelen te nemen. Het uitstippelen van een nieuw pad is van cruciaal belang om de toenemende dreiging van antimicrobiële resistentie in te dammen.