Background information

Rodzaj hodowanych gatunków
Omułek śródziemnomorski (Mytilus galloprovinvialis), małże Manila (Ruditapes philippinarum), ostryga pacyficzna (Crassostrea gigas), Rainbow Trout (Oncorhynchus mykiss), łososiowate (kilka gatunków), Gilthead seabram (sparusaurata), labraks (Dicentrarchus labrax), Meagre (Argyrosomus regius), Carps (kilka gatunków), jesiotr (kilka gatunków), węgorz europejski (Anguilla anguilla), ryby z kotów (Ameiurus melas, A. punctatus).
Źródło: 2021 r., rozporządzenie 762/2008 w sprawie gromadzenia danych dotyczących akwakultury
Rodzaj metody produkcji
W 2021 r. 69,7 % włoskiej produkcji dotyczyło wody morskiej i słonawej, a 30,3 % – wody słodkiej. Zastosowano następujące główne metody produkcji:
Wielkość sektora (produkcja i konsumpcja)
Źródło: 2021 r., rozporządzenie 762/2008 w sprawie gromadzenia danych dotyczących akwakultury; 2023 R., EUMOFA
Tendencje (w przeszłości i w przyszłości)
W krajowym planie strategicznym dla akwakultury na lata 2021–2027 określono 8 priorytetów i 4 główne cele rozwoju włoskiej akwakultury zgodnie z europejskimi strategiami „Zielony Ład”, „Od pola do stołu”, „Różnorodność biologiczna” oraz „Strategiczne wytyczne dotyczące bardziej zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE na lata 2021–2030” (COM(2021) 236 final).
Priorytety określone przez administrację włoską to:
- zachowanie różnorodności biologicznej;
- skoordynowane planowanie przestrzenne obszarów morskich;
- zdrowia i dobrostanu zwierząt;
- badania naukowe i cyfryzacja;
- świadomość konsumentów i akceptacja społeczna;
- wzmocnienie strategicznej roli administracji regionalnych;
- rozwój lokalny kierowany przez społeczność; 8) współpraca międzynarodowa.
Cztery główne cele, które należy osiągnąć:
- MO1 „Wzmocnienie zdolności instytucjonalnych i uproszczenie procedur administracyjnych”;
- MO2 „Zapewnienie rozwoju i zrównoważonego wzrostu akwakultury poprzez skoordynowane planowanie przestrzenne i zwiększenie potencjału obszarów”;
- MO3 „Promowanie konkurencyjności produkcji akwakultury”;
- MO4 „Promowanie równych warunków działania dla podmiotów gospodarczych i poprawa organizacji rynku produktów akwakultury”.
Źródło: NSPA 2021–2027
Wpływ akwakultury na krajową gospodarkę, rynek żywności i rynek pracy
- Według Eurostatu (2020 r.) w 2019 r. Włochy odpowiadały za 11,3 % wielkości produkcji akwakultury w UE, zajmując czwarte miejsce po Hiszpanii, Francji i Grecji.
- Zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi w 2018 r. akwakultura zmniejszyła się o -3 % całkowitego dochodu. Koszty operacyjne wzrosły o +10 %, podobnie jak koszty zatrudnienia. Doprowadziło to do spadku wartości dodanej brutto o 11 %. W 2018 r. prawie wszystkie włoskie regiony ogłosiły większość zaproszeń do składania wniosków o pomoc z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) w odniesieniu do działania 2.48 – Inwestycje produkcyjne w akwakulturę. Świadczy to o gotowości sektora do pracy głównie nad integracją pionową, inwestując w działania w zakresie transformacji, ale również w nowe formy marketingu i integracji łańcucha wartości.
- WE Włoszech produkcja akwakultury, w której dominuje ograniczona liczba gatunków, takich jak małże, małże, pstrąg tęczowy, labraks i dorada, jest prowadzona w różnych środowiskach o różnym stopniu postępu technologicznego i charakteryzuje się praktykami rolniczymi silnie powiązanymi z lokalnymi tradycjami, takimi jak „vallicoltura” i hodowla skorupiaków w środowiskach laguny.
- Brak dywersyfikacji produkcji uznaje się za jedną z przyczyn ogólnej niestabilności sektora ze względu na zwiększoną wewnętrzną konkurencję handlową ze strony niereprezentowanych lub niedostatecznie reprezentowanych produktów oraz wzrost przywozu tych produktów.
- Produkcja jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi ma również ogromne znaczenie we Włoszech. Jaja jesiotrowe (kawior), jaja łososiowatych i jaja barbaty.
- Spożycie produktów akwakultury ekologicznej jest niezwykle ograniczone ze względu na brak informacji na temat produktów i procesów produkcji, brak podaży młodych osobników certyfikowanych metodami ekologicznymi oraz wysokie koszty certyfikacji.
Źródło: NSPA 2021–2027
Wyzwania i możliwości
- Potrzeba wprowadzenia standardowych i uproszczonych procedur dla akwakultury.
- Zwiększenie konkurencyjności produktów krajowych na rynkach międzynarodowych.
- Ograniczenie negatywnego wpływu na różnorodność biologiczną poprzez ograniczenie ryzyka ucieczki; eutrofizacja wybrzeży i wynikające z niej zmiany w strukturze wspólnot naturalnych; przenoszenie chorób ze zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych na dzikie zwierzęta; wprowadzanie gatunków obcych; niszczenie cennych siedlisk przyrodniczych dla rozwoju działalności w zakresie akwakultury.
- Poprawa planowania przestrzennego i gospodarowania gruntami w odniesieniu do linii brzegowych i terenów podmokłych w celu ograniczenia konfliktów między różnymi działaniami prowadzonymi wzdłuż wybrzeża.
- Poprawa środków wspierających coraz bardziej odpowiedzialne stosowanie leków weterynaryjnych, w tym badania nad składnikami funkcjonalnymi, które mają być wdrażane w paszach, oraz opracowanie skutecznych i innowacyjnych narzędzi diagnozowania chorób ryb, zapobiegania im i ich leczenia.
- Promowanie badań naukowych i cyfryzacji poprzez upowszechnianie wiedzy naukowej i technicznej, innowacyjnych praktyk i tworzenia sieci kontaktów, a także wymianę doświadczeń i dobrych praktyk między przedsiębiorstwami, organizacjami zawodowymi i innymi zainteresowanymi stronami, w tym organami naukowymi i technicznymi.
- Poprawa komunikacji z konsumentami w celu zwiększenia społecznej akceptacji akwakultury. Promowanie dialogu z zainteresowanymi stronami w celu zwiększenia ich świadomości na temat korzyści płynących z certyfikacji procesów i produktów.
- Rozwój lokalny kierowany przez społeczność – RLKS: Lokalne grupy działania ds. rybołówstwa (zwane dalej RLGD) będą odgrywać kluczową rolę w promowaniu lokalnego i regionalnego rozwoju akwakultury.
- Stymulowanie działań mających na celu poprawę rentowności akwakultury, a tym samym zwiększenie zatrudnienia.
- Otwarcie nowych obiektów przy jednoczesnym dalszym modernizacji istniejących obiektów poprzez poprawę ich zrównoważenia środowiskowego i finansowego pod względem wydajności produkcji i efektywności energetycznej.
- Zachowanie zdrowych i wydajnych ekosystemów wodnych.
- Inwestowanie w szkolenie zawodowe i rozwój pracowników, a także w uczenie się przez całe życie.
- Upowszechnienie zrównoważonych praktyk o niewielkim wpływie, przy czym priorytetowo traktuje się na przykład akwakulturę o niskim poziomie troficznym i wielotroficznym, hodowlę alg i akwakulturę ekologiczną.
- Wprowadzenie nowych gatunków hodowlanych.
- Wspieranie zróżnicowania produktów w celu zwiększenia wartości dodanej.
- Opracowanie nowych przystępnych cenowo i przyjaznych dla użytkownika narzędzi cyfrowych (sprzętu lub oprogramowania) w celu zapewnienia identyfikowalności produktów i zarządzania gospodarstwami rolnymi.
- Tworzenie specjalistycznych instytutów badań naukowych i rozwijanie synergii między badaniami naukowymi a przedsiębiorstwami w celu tworzenia i rozpowszechniania zrównoważonych modeli akwakultury.
- Określenie potencjalnych źródeł substancji nutraceutycznych i funkcjonalnych w żywności, produktach farmaceutycznych i kosmetykach, zielonych enzymach dekontaminacyjnych, materiałach ulegających biodegradacji itp.
- Stymulowanie podaży certyfikowanych produktów lokalnych za pośrednictwem nazw pochodzenia.
Źródło: NSPA 2021–2027
Zatrudnienie i liczba przedsiębiorstw
504 przedsiębiorstwa w 2021 r. (679 aktywnych zakładów); całkowite zatrudnienie w tym sektorze w 2017 r. wyniosło 4488 osób.
Źródło: NSPA 2021–2027
Multi-annual National Strategic Plans for the development of sustainable Aquaculture
Relevant Authorities
Applicable Legislation
- Kompetencje ustawodawcze w dziedzinie akwakultury przysługują regionom, natomiast państwo jest odpowiedzialne za programowanie krajowe i koordynację polityki regionalnej.
- Ustawa nr 102 z dnia 5 lutego 1992 r. o akwakulturze (zmieniona ustawą nr 122 z dnia 27 marca 2001 r.)
- Dekret ustawodawczy nr 226 z dnia 18 maja 2001 r. ustanawiający wytyczne dotyczące modernizacji sektora rybołówstwa i akwakultury, zmieniony dekretem ustawodawczym nr 154 z 2004 r.
- Dekret ustawodawczy nr 148 z dnia 4 sierpnia 2008 r.: Wdrożenie dyrektywy 2006/88/WE w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób
- Dekretministerialny z dnia 8 lipca 2010 r., Dekret ustawodawczy nr 148: Przepisy dotyczące rejestru przedsiębiorstw produkcyjnych sektora akwakultury
- Dekretministerialny z dnia 3 sierpnia 2011 r., Dekret ustawodawczy nr 148: Przepisy dotyczące wydawania zezwoleń zdrowotnych przedsiębiorstwom sektora akwakultury i zakładom przetwórczym w rozumieniu art. 6 dekretu ustawodawczego nr 148 z dnia 4 sierpnia 2008 r.
- Dekretministerialny nr 7630 z dnia 4 lutego 2020 r.: Uznanie specyfikacji produkcji „Zrównoważona akwakultura” w krajowym zootechnicznym systemie jakości uznanym przez Ministerstwo Polityki Rolnej i Leśnej, dekret ministerialny nr 4337 04/03/2011
Applicable Procedures
Ocena oddziaływania na środowisko (OOŚ) (dekret ustawodawczy nr 152/2006, ostatnio zmieniony dekretem ustawodawczym nr 104/2017, który transponuje dyrektywę 2014/52/UE w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ) niektórych przedsięwzięć publicznych i prywatnych)
National associations and networks
Relevant Websites
- Platforma akwakultury (Itaqua& Itaqua)
- Krajowy Instytut Statystyczny (ISTAT)
- CREA – Produkcja zwierząt i akwakultura (należy znaleźć istotne informacje również tutaj)
Contact Details
Ministerstwo Rolnictwa, Suwerenności Żywnościowej i Leśnictwa (DG ds. Rybołówstwa Morskiego i Akwakultury)
Irene Forcella, oficer
- Adres e-mail
- Nr telefonu: +39 06 4665 2882
Ilaria Ferraro, ekspertka
- Adres e-mail
- Nr telefonu: +39 06 4665 2822