“Offshore” -zalmaquacultuur en vaststelling van de behoeften aan milieuregelgeving

De “offshore” -aquacultuur heeft meer aandacht gekregen als mogelijke route om de productie van commercieel belangrijke vissoorten zoals Atlantische zalm (S. salar) uit te breiden. Er is echter een gebrek aan duidelijkheid over de term “offshore” en over de wijze waarop de verschillende “offshore” -omgevingen verschillen in vergelijking met meer traditionele kust- of kustlocaties. Deze onzekerheid is een kwestie van doeltreffende governance en regelgeving en vormt een knelpunt voor ontwikkeling dat moet worden aangepakt. In deze studie werd een gemengde methode gebruikt om te beoordelen wat onder “offshoreproductie” wordt verstaan en om te bepalen of bestaande benaderingen geschikt zijn voor het verlenen van vergunningen en het reguleren van “offshore” zalmaquacultuur in Schotland, als casestudy. Eerst werd een systematisch literatuuronderzoek gebruikt om academische studies te beoordelen en vervolgens werd een onlinevragenlijst gebruikt om standpunten te verzamelen van belanghebbenden in de zalmaquacultuur in Schotland en andere landen. Uit de resultaten blijkt dat de term “offshore” -aquacultuur incoherent is, waardoor het moeilijk is om een mondiale definitie vast te stellen. De literatuur, die niet beperkt was tot de zalmproductie, concentreerde zich doorgaans op de afstand tot de kust, maar de standpunten van de belanghebbenden in de zalmaquacultuur liepen zeer uiteen, hoewel een kleine meerderheid van mening was dat blootstelling aan golven het belangrijkste kenmerk was. De belanghebbenden gaven aan dat de aquacultuur van “offshore” zalm een aantal voordelen kan opleveren, maar stelden ook voor dat de bestaande regelgeving niet geschikt is voor de productie van “offshore” zalm en zou kunnen worden versterkt. Uit de resultaten van de studie blijkt dat regelgevers en belanghebbenden het eens moeten worden over consistente terminologie die kenmerkend is voor de productieomgeving. Afhankelijk van de lokale of regionale complexiteit kunnen verschillende classificaties nodig zijn die de belangrijkste kenmerken weerspiegelen. Daarnaast kunnen er ook nieuwe of aangepaste benaderingen van aquacultuurvergunningen, regelgeving en geschiktheid van locaties nodig zijn om rekening te houden met fysieke en ecologische verschillen van meer traditionele kweeklocaties. Uiteindelijk zal milieuregelgeving alleen geschikt zijn voor het beoogde doel als zij empirisch onderbouwd is en relevant is voor de milieuomstandigheden, het omringende ecosysteem en de soorten die worden geproduceerd. Ironisch genoeg lijkt de grootste beperking van de regelgeving inzake “offshore” aquacultuur te zijn te begrijpen wat “offshore” is en wat daaronder wordt verstaan, en totdat dit wordt aangepakt, zal er onzekerheid en verwarring blijven bestaan die de ontwikkeling van de sector belemmert.