«Υπεράκτια» υδατοκαλλιέργεια σολομού και προσδιορισμός των αναγκών για περιβαλλοντική ρύθμιση

Η «υπεράκτια» υδατοκαλλιέργεια έχει αποκτήσει αυξημένη προσοχή ως πιθανή οδός επέκτασης της παραγωγής εμπορικά σημαντικών ειδών ιχθύων με πτερύγια, όπως ο σολομός του Ατλαντικού (S. salar). Ωστόσο, υπάρχει έλλειψη σαφήνειας σχετικά με τον όρο «υπεράκτια» και τον τρόπο με τον οποίο είναι διαφορετικά «υπεράκτια» περιβάλλοντα, σε σύγκριση με τις πιο παραδοσιακές παράκτιες ή παράκτιες τοποθεσίες. Η αβεβαιότητα αυτή αποτελεί ζήτημα αποτελεσματικής διακυβέρνησης και ρύθμισης και αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η μελέτη αυτή χρησιμοποίησε μια προσέγγιση μικτής μεθόδου για την αξιολόγηση της έννοιας της «υπεράκτιας» παραγωγής και τον προσδιορισμό του κατά πόσον οι υφιστάμενες προσεγγίσεις είναι κατάλληλες για την αδειοδότηση και τη ρύθμιση της «υπεράκτιας» υδατοκαλλιέργειας σολομού στη Σκωτία, ως περιπτωσιολογική μελέτη. Πρώτον, χρησιμοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας για την αξιολόγηση των ακαδημαϊκών μελετών και, στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε διαδικτυακό ερωτηματολόγιο για τη συγκέντρωση απόψεων από ενδιαφερόμενα μέρη της υδατοκαλλιέργειας σολομού στη Σκωτία και σε άλλες χώρες. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υπάρχει ασυνέπεια σε ό,τι γίνεται αντιληπτό από τον όρο «υπεράκτια» υδατοκαλλιέργεια, γεγονός που δυσχεραίνει τον καθορισμό ενός παγκόσμιου ορισμού. Η βιβλιογραφία, η οποία δεν περιοριζόταν στην παραγωγή σολομού, έτεινε να επικεντρώνεται στην απόσταση από την ακτή, αλλά τα ενδιαφερόμενα μέρη της υδατοκαλλιέργειας σολομού είχαν πολύ ανάμεικτες απόψεις, αν και η ελαφρά πλειονότητα θεωρούσε ότι η έκθεση στα κύματα ήταν το βασικό χαρακτηριστικό. Τα ενδιαφερόμενα μέρη ανέφεραν ότι ενδέχεται να υπάρχουν ορισμένα οφέλη από την «υπεράκτια» υδατοκαλλιέργεια σολομού, αλλά πρότειναν επίσης ότι οι υφιστάμενοι κανονισμοί δεν είναι κατάλληλοι για την «υπεράκτια» παραγωγή σολομού και θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι οι ρυθμιστικές αρχές και τα ενδιαφερόμενα μέρη πρέπει να συμφωνήσουν σε συνεκτική ορολογία που χαρακτηρίζει το περιβάλλον παραγωγής. Ανάλογα με την τοπική ή περιφερειακή πολυπλοκότητα, ενδέχεται να απαιτούνται διάφορες ταξινομήσεις που αντικατοπτρίζουν βασικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, ενδέχεται να χρειαστούν νέες ή προσαρμοσμένες προσεγγίσεις όσον αφορά την αδειοδότηση, τη ρύθμιση και την καταλληλότητα των τόπων υδατοκαλλιέργειας, ώστε να ληφθούν υπόψη οι φυσικές και οικολογικές διαφορές από τις πιο παραδοσιακές τοποθεσίες καλλιέργειας. Τέλος, η περιβαλλοντική ρύθμιση θα είναι κατάλληλη για τον επιδιωκόμενο σκοπό μόνον εάν βασίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία και είναι συναφής με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, το γύρω οικοσύστημα και τα παραγόμενα είδη. Παραδόξως, ο μεγαλύτερος περιορισμός στη ρύθμιση της «υπεράκτιας» υδατοκαλλιέργειας φαίνεται να είναι η κατανόηση του τι είναι και τι σημαίνει «υπεράκτια» και, έως ότου αντιμετωπιστεί αυτό, θα εξακολουθήσει να υπάρχει αβεβαιότητα και σύγχυση που εμποδίζει την ανάπτυξη του τομέα.