Symposium voor het fokken en genezen: Klimaatverandering en selectieve kweek in de aquacultuur

Aquacultuur is de snelst groeiende voedselproductiesector en draagt aanzienlijk bij tot de mondiale voedselzekerheid. Op basis van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) moet de aquacultuurproductie aanzienlijk toenemen om aan de toekomstige wereldwijde vraag naar aquatische levensmiddelen in 2050 te voldoen. Volgens de Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering (IPCC) en de FAO kan klimaatverandering leiden tot opwarming van de aarde, stijging van de zeespiegel, veranderingen in de productiviteit van de oceanen, zoetwatertekorten en frequentere extreme klimaatgebeurtenissen. Bijgevolg kan de klimaatverandering de aquacultuur in verschillende mate beïnvloeden, afhankelijk van klimatologische gebieden, geografische gebieden, kweeksystemen en gekweekte soorten. De klimaatverandering brengt 2 grote uitdagingen voor de aquacultuur met zich mee. Ten eerste kan de huidige vis, aangepast aan de heersende milieuomstandigheden, onder toekomstige omstandigheden suboptimaal zijn. Vissoorten zijn vaak poikilthermisch en kunnen daarom bijzonder kwetsbaar zijn voor temperatuurveranderingen. Dit zal een lage temperatuurgevoeligheid voor vissen belangrijker maken dan voor vee en andere landsoorten. Ten tweede kan de klimaatverandering uitbraken van bestaande en nieuwe ziekteverwekkers of parasieten in de hand werken. Om de bovengenoemde uitdagingen het hoofd te bieden, worden 3 belangrijke aanpassingsstrategieën vastgesteld. Ten eerste zal de algemene “robuustheid” een belangrijke eigenschap worden in de aquacultuur, waarbij vissen minder kwetsbaar zullen zijn voor huidige en nieuwe ziekten en tegelijkertijd zullen floreren in een breder scala aan temperaturen. Ten tweede dragen aquacultuuractiviteiten, zoals inputvermogen, vervoer en diervoederproductie, bij tot de uitstoot van broeikasgassen. Selectie voor voederefficiëntie en de vaststelling van een kweekdoelstelling om de uitstoot van broeikasgassen tot een minimum te beperken, zullen de gevolgen van de aquacultuur voor de klimaatverandering verminderen. Ten slotte is de beperkte invoering van kweekprogramma’s in de aquacultuur een belangrijk punt van zorg. Dit impliceert een inefficiënt gebruik van hulpbronnen voor diervoeder, water en land. Bijgevolg is de koolstofvoetafdruk per kg geproduceerde vis groter dan wanneer vis uit kweekprogramma’s meer zou worden gebruikt. In de aquacultuur moet gebruik worden gemaakt van genetisch verbeterde en robuuste organismen die niet lijden aan inkweekdepressie. Hiervoor zal gebruik moeten worden gemaakt van vis die afkomstig is van goed beheerde selectieve fokprogramma’s met behoorlijke inbroedcontrole en kweekdoelstellingen. Beleidsmakers en fokkerijorganisaties moeten stimulansen bieden om selectieve kweekprogramma’s in de aquacultuur te stimuleren voor robuustere vissen die klimaatverandering tolereren.