Συμπόσιο αναπαραγωγής και γενετικής: Κλιματική αλλαγή και επιλεκτική αναπαραγωγή στην υδατοκαλλιέργεια

Η υδατοκαλλιέργεια είναι ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας παραγωγής τροφίμων και συμβάλλει σημαντικά στην παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια. Με βάση τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) των Ηνωμένων Εθνών, η παραγωγή υδατοκαλλιέργειας πρέπει να αυξηθεί σημαντικά για να καλυφθεί η μελλοντική παγκόσμια ζήτηση για υδρόβια τρόφιμα το 2050. Σύμφωνα με τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) και τον FAO, η κλιματική αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε υπερθέρμανση του πλανήτη, άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αλλαγές στην παραγωγικότητα των ωκεανών, έλλειψη γλυκών υδάτων και συχνότερα ακραία κλιματικά φαινόμενα. Κατά συνέπεια, η κλιματική αλλαγή μπορεί να επηρεάσει την υδατοκαλλιέργεια σε διάφορους βαθμούς, ανάλογα με τις κλιματικές ζώνες, τις γεωγραφικές περιοχές, τα συστήματα εκτροφής και τα εκτρεφόμενα είδη. Υπάρχουν 2 μεγάλες προκλήσεις για την υδατοκαλλιέργεια που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή. Πρώτον, τα σημερινά ψάρια, προσαρμοσμένα στις επικρατούσες περιβαλλοντικές συνθήκες, ενδέχεται να μην είναι τα βέλτιστα υπό μελλοντικές συνθήκες. Τα είδη ιχθύων είναι συχνά δηληλοθερμικά και, ως εκ τούτου, μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις μεταβολές της θερμοκρασίας. Αυτό θα καταστήσει τη χαμηλή ευαισθησία στη θερμοκρασία πιο σημαντική για τα ψάρια από ό,τι για τα ζώα και άλλα χερσαία είδη. Δεύτερον, η κλιματική αλλαγή μπορεί να διευκολύνει την εμφάνιση υφιστάμενων και νέων παθογόνων ή παρασίτων. Για την αντιμετώπιση των ανωτέρω προκλήσεων, προσδιορίζονται 3 μείζονες στρατηγικές προσαρμογής. Πρώτον, η γενική «στιβαρότητα» θα καταστεί βασικό χαρακτηριστικό της υδατοκαλλιέργειας, όπου τα ψάρια θα είναι λιγότερο ευάλωτα σε τρέχουσες και νέες ασθένειες, ενώ ταυτόχρονα θα ευδοκιμούν σε ευρύτερο φάσμα θερμοκρασιών. Δεύτερον, οι δραστηριότητες υδατοκαλλιέργειας, όπως η ισχύς εισροής, οι μεταφορές και η παραγωγή ζωοτροφών, συμβάλλουν στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Η επιλογή για την αποδοτικότητα των ζωοτροφών, καθώς και ο καθορισμός ενός στόχου βελτίωσης που ελαχιστοποιεί τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, θα μειώσουν τις επιπτώσεις της υδατοκαλλιέργειας στην κλιματική αλλαγή. Τέλος, η περιορισμένη έγκριση προγραμμάτων αναπαραγωγής στην υδατοκαλλιέργεια αποτελεί μείζον πρόβλημα. Αυτό συνεπάγεται αναποτελεσματική χρήση των πόρων για ζωοτροφές, νερό και γη. Κατά συνέπεια, το αποτύπωμα άνθρακα ανά kg παραγόμενου ιχθύος είναι μεγαλύτερο από ό,τι όταν τα ψάρια από προγράμματα αναπαραγωγής θα χρησιμοποιούνταν περισσότερο. Η υδατοκαλλιέργεια θα πρέπει να χρησιμοποιεί γενετικά βελτιωμένους και ισχυρούς οργανισμούς που δεν πάσχουν από κατάθλιψη κατά την αναπαραγωγή. Αυτό θα απαιτήσει τη χρήση ψαριών από ορθά διαχειριζόμενα προγράμματα επιλεκτικής αναπαραγωγής με κατάλληλους στόχους ελέγχου και αναπαραγωγής κατά την αναπαραγωγή. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι οργανώσεις αναπαραγωγής θα πρέπει να παρέχουν κίνητρα για την προώθηση επιλεκτικών προγραμμάτων αναπαραγωγής στην υδατοκαλλιέργεια με στόχο την ενίσχυση της ανθεκτικότητας των ιχθύων στις κλιματικές αλλαγές.