Vergelijkend landvoeder en grondgebruik van een wereld met een dominante aquacultuur

Een van de grote uitdagingen waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, is het verminderen van de druk op de voedselproductie voor het milieu en het voeden van een steeds groeiende menselijke bevolking. De omvang van de milieueffecten van de voedselproductie, grotendeels rond landgebruik, heeft de evaluatie van de milieu- en gezondheidsvoordelen van het verschuiven van voedingspatronen, doorgaans van vlees naar andere bronnen, waaronder schaal- en schelpdieren, gemotiveerd. De totale wereldwijde vangst van wilde vis en schaal- en schelpdieren is de afgelopen twee decennia echter relatief ongewijzigd gebleven, wat erop wijst dat de toegenomen vraag naar visserijproducten vooral zal moeten afhangen van aquacultuur (d.w.z. aquatische landbouw). In toenemende mate zijn gekweekte aquatische soorten afhankelijk van voedermiddelen uit agrarische bronnen, wat aanleiding geeft tot bezorgdheid over verdere stromende gewassen en landgebruik voor diervoeders. De relatieve impact en het potentieel van aquacultuur blijven echter onduidelijk. Hier simuleren we hoe de verschillende vormen van aquacultuur bijdragen tot en vergelijken met voeder en landgebruik voor de productie van landvlees en hoe ruimtelijke patronen tegen het midden van de eeuw kunnen veranderen als de voedingspatronen evolueren naar meer gekweekte schaal- en schelpdieren en minder vlees. Uit gegevens op nationaal niveau blijkt dat aquacultuur minder voedergewassen en land nodig heeft, ook al is tegen 2050 meer dan een derde van de eiwitproductie afkomstig van aquacultuur. De voordelen van diervoeder en grondbesparing zijn echter ruimtelijk heterogeen, als gevolg van verschillende productie-, handels- en voedersamenstellingen. Uiteindelijk wordt in onze studie gewezen op het toekomstige potentieel en de onzekerheden van het in aanmerking nemen van aquacultuur in de portefeuille van duurzaamheidsoplossingen rond een van de grootste antropogene effecten op de planeet.