Biologiczne, społeczno-gospodarcze i administracyjne możliwości i wyzwania związane z przenoszeniem akwakultury na obszary morskie dla małych francuskich przedsiębiorstw prowadzących hodowlę ostryg

Produkcja ostryg tradycyjnie odbywała się w strefach międzypływowych, a hodowle skorupiaków zajmują już znaczną część francuskiej przestrzeni międzypływowej. Rozwój francuskiej akwakultury skorupiaków na obszarach międzypływowych jest zatem ograniczony przestrzennie, a przeniesienie produkcji do podpływowego środowiska morskiego uznaje się za możliwe rozwiązanie tego problemu. Przeanalizowano tutaj znalezienie nowych miejsc wzdłuż francuskiego wybrzeża atlantyckiego z perspektywy małych przedsiębiorstw ostryg prowadzonych przez młodych rolników, którzy są zainteresowani ekspansją morskiej akwakultury dwuskorupowej zgodną z ich zdolnościami inwestycyjnymi. Oceniając wykonalność takiej produkcji na morzu, Trybunał rozważył trzy główne kwestie: 1) dwuskorupowy potencjał wzrostu oraz 2) wykonalność techniczna i kolidujące ze sobą zastosowania, zarówno w ramach przestrzennych, jak i 3) etapy i bariery związane z administracyjnym procesem wydawania zezwoleń. Spatula ostryg w doświadczalnej klatce morskiej wykazała znacznie szybszy wzrost, zarówno pod względem wagi, jak i długości, w porównaniu z klatką międzypływową, głównie ze względu na mniejszą mętność i zdolność karmienia w pełnym wymiarze czasu (tj. stałe zanurzenie w wodzie). Następnie wykorzystano połączenie danych pochodzących z obserwacji Ziemi i dwuskorupowego modelowania ekofizjologicznego do uzyskania map rozmieszczenia przestrzennego potencjału wzrostu, co potwierdziło, że obszary morskie mają większy potencjał rozwoju ostryg niż ogólnie tereny międzypływowe tradycyjnie hodowane ostryg, ale jest to wysoce zróżnicowane przestrzennie. Drobni producenci wskazali dwa czynniki techniczne ograniczające lokalizację gospodarstw rolnych: batymetria musi wynosić od 5 do 20 m, a odległość od portu nie może przekraczać pięciu mil morskich. Zostały one uwzględnione wraz z mapami różnych ograniczeń środowiskowych i społeczno-gospodarczych w ramach wielokryteriowej oceny przestrzennej (SMCE). Za dwie pozostałe najbardziej restrykcyjne zmienne uznano ruch turystyczny i połowy włokami dennymi przez rybaków. Opracowane w tym badaniu SMCE oparte na systemie informacji geograficznej pokazały, że istnieje prawie 400 km² powierzchni wysoce lub bardzo odpowiedniej, na której można rozwijać akwakulturę morską z wykorzystaniem prostych, tanich technik klatkowych i można ją wykorzystać do wspierania przemysłu skorupiaków w procesie podejmowania decyzji w zakresie planowania przestrzennego obszarów morskich, nadal w toku na tym obszarze przybrzeżnym. Złożoność procesów administracyjnych niezbędnych do uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności na obszarach morskich jest jednak postrzegana przez rolników będących właścicielami małych przedsiębiorstw jako silniejsza bariera niż wybór lokalizacji, wykonalność techniczna i wymagane inwestycje; kluczowe znaczenie będzie miało podjęcie realistycznego podejścia do uprawy na obszarach morskich. Przedstawiony tu proces i jego wyniki są istotne dla innych obszarów przybrzeżnych i morskich na całym świecie i można je dostosować do innych gatunków.