Βιολογικές, κοινωνικοοικονομικές και διοικητικές ευκαιρίες και προκλήσεις για τη μετακίνηση της υδατοκαλλιέργειας στην ανοικτή θάλασσα για τις μικρές γαλλικές εταιρείες ωοπαραγωγής

Η παραγωγή στρειδιών ανέκαθεν πραγματοποιείται σε παλιρροϊκές ζώνες και οι εκμεταλλεύσεις οστρακοειδών καταλαμβάνουν ήδη μεγάλες εκτάσεις του γαλλικού διαπαλιρροιακού χώρου. Ως εκ τούτου, η επέκταση της γαλλικής υδατοκαλλιέργειας οστρακοειδών εντός διαπαλιρροιακών περιοχών είναι χωρικά περιορισμένη και η μεταφορά της παραγωγής στο υποπαλιρροιακό υπεράκτιο περιβάλλον θεωρείται πιθανή λύση στο πρόβλημα αυτό. Η εξεύρεση νέων τόπων κατά μήκος των γαλλικών ακτών του Ατλαντικού μελετήθηκε εδώ από τη σκοπιά των μικρών εταιρειών στρειδιών τις οποίες διαχειρίζονται νέοι γεωργοί, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την επέκταση της υπεράκτιας υδατοκαλλιέργειας δίθυρων που είναι συμβατή με την επενδυτική τους ικανότητα. Κατά την αξιολόγηση της σκοπιμότητας της εν λόγω υπεράκτιας παραγωγής, εξετάσαμε τρία κύρια ζητήματα: (1) δυναμικό ανάπτυξης δίθυρων βαλβίδων και (2) τεχνική σκοπιμότητα και αντικρουόμενες χρήσεις, τόσο εντός χωρικού πλαισίου, όσο και (3) τα στάδια και τα εμπόδια της διοικητικής διαδικασίας αδειοδότησης. Το στρείδι σε πειραματικό υπεράκτιο κλωβό παρουσίασε σημαντικά ταχύτερη ανάπτυξη, τόσο ως προς το βάρος όσο και ως προς το μήκος, σε σύγκριση με εκείνα που βρίσκονται σε διαπαλιρροιακό κλωβό, κυρίως λόγω της χαμηλότερης θολότητας και της ικανότητας πλήρους σίτισης (δηλαδή, σταθερή εμβάπτιση στο νερό). Στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε ένας συνδυασμός δεδομένων γεωσκόπησης και οικοφυσικολογικής μοντελοποίησης των δίθυρων για τη λήψη χαρτών χωρικής κατανομής του αναπτυξιακού δυναμικού, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι οι υπεράκτιες τοποθεσίες έχουν καλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης στρειδιών από ό,τι οι παραδοσιακά καλλιεργούμενες διαπαλιρροϊκές περιοχές με οστράκια, αλλά ότι αυτό παρουσιάζει μεγάλες χωρικές διακυμάνσεις. Οι παραγωγοί μικρής κλίμακας ανέφεραν δύο τεχνικούς παράγοντες που περιορίζουν τον τόπο εγκατάστασης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων: η βαθυμετρία πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 5 και 20 m και η απόσταση από ένα λιμάνι να μην υπερβαίνει τα πέντε ναυτικά μίλια. Αυτά συμπεριλήφθηκαν μαζί με χάρτες διαφόρων περιβαλλοντικών και κοινωνικοοικονομικών περιορισμών σε μια χωρική αξιολόγηση πολλαπλών κριτηρίων (SMCE). Η τουριστική κυκλοφορία και η αλιεία με τράτες βυθού από αλιείς διαπιστώθηκε ότι είναι οι δύο άλλες πιο περιοριστικές μεταβλητές. Η SMCE με βάση το ΣΓΠ που αναπτύχθηκε στην παρούσα μελέτη έδειξε ότι υπάρχουν σχεδόν 400 km² υψηλής έως πολύ κατάλληλης περιοχής, εντός της οποίας μπορεί να αναπτυχθεί υπεράκτια υδατοκαλλιέργεια με τη χρήση απλών, χαμηλού κόστους τεχνικών κλωβών βυθού, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει τη βιομηχανία οστρακοειδών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη στην εν λόγω παράκτια περιοχή. Ωστόσο, η πολυπλοκότητα των διοικητικών διαδικασιών που απαιτούνται για την απόκτηση άδειας ανοικτής θάλασσας θεωρείται ισχυρότερος φραγμός από τους γεωργούς που κατέχουν μικρές εταιρείες από ό,τι η επιλογή τοποθεσίας, η τεχνική σκοπιμότητα και οι απαιτούμενες επενδύσεις, και θα είναι ζωτικής σημασίας να αντιμετωπιστεί ρεαλιστικά η υπεράκτια καλλιέργεια. Η διαδικασία που παρουσιάζεται εδώ και τα αποτελέσματα είναι συναφή με άλλες παράκτιες και υπεράκτιες τοποθεσίες παγκοσμίως και μπορούν να προσαρμοστούν για άλλα είδη.