Porównawcze środowiskowe i społeczne oceny cyklu życia tratw morskich wykonanych z betonu o bardzo wysokiej wydajności (UHPC)

Niniejszy dokument ma na celu porównanie skutków środowiskowych i społecznych trzech rodzajów tratw przeznaczonych do hodowli omułków w Hiszpanii. Konstrukcje te, tradycyjnie wykonane z drewna, mają krótki okres trwałości i ze względu na warunki użytkowania wymagają częstych konserwacji, aby mogły być w pełni operacyjne. Innowacyjne rozwiązanie wykonane z betonu o bardzo wysokiej wydajności (UHPC) zostało opracowane w 2016 r. przez RDC, która stanowi podstawę projektów pilotażowych w ramach finansowanego przez UE projektu ReSHEALience (H2020-GA760824). Aby określić ilościowo skutki środowiskowe i społeczne wynikające z alternatywnych rozwiązań dla tratwy akwakultury, zastosowano podejście oparte na cyklu życia. Metodyka oceny cyklu życia, zgodnie z normami ISO 14040 i ISO 14044, została wykorzystana do oceny wpływu na środowisko, natomiast do oceny skutków społecznych zastosowano metodykę oceny cyklu życia (SLCA) zgodnie z wytycznymi SLCA dotyczącymi produktów oraz metodę oceny skutków społecznych opracowaną przez Ciroth i Franze (2011): dla rozwiązań alternatywnych określono tę samą jednostkę funkcjonalną i te same etapy cyklu życia, które mają zostać uwzględnione w badaniu. Na podstawie wyników oceny cyklu życia, uzyskanych z granicy systemu opisanej w sekcji „Goal and scope” w odniesieniu do struktur akwakultury omułków, największy wpływ na środowisko w analizie „od kołyski do wagi” generuje tradycyjny Raft z konserwacją oparty na okresowym stosowaniu farb; najmniejszy wpływ na środowisko powstaje w wyniku tradycyjnego Raftu z konserwacją opartą na stopniowym zastępowaniu uszkodzonych kłód, podczas gdy rak innowacyjny ma pośrednie zachowanie pod względem wytwarzania wpływu na środowisko. Na podstawie wyników S-LCA można stwierdzić, że oba rozwiązania wywierają duży wpływ; niemniej jednak innowacyjne rozwiązanie ma nieco mniejszy wpływ niż rozwiązania tradycyjne, które można by zmniejszyć, jeżeli podjęte zostaną pewne środki ostrożności w polityce społecznej. Aby pomóc w ograniczeniu ogólnych skutków społecznych, zidentyfikowano newralgiczne punkty społeczne. Podsumowując, można stwierdzić, że zarówno pod względem środowiskowym, jak i społecznym rozwiązania tradycyjne dla rafy akwakulturowej są najbardziej „wpływające”, zwłaszcza gdy konserwacja opiera się na zastosowaniu farby. Stosowanie innowacyjnych betonów pozwala budować tratwy o dłuższym okresie eksploatacji przy minimalnej (lub nie) potrzebie konserwacji. Ponadto zachowanie nowych przedsiębiorstw zwraca większą uwagę na aspekty społeczne związane z ich działalnością i wykazuje margines poprawy w porównaniu z tradycyjnymi przedsiębiorstwami.