Modellering van de chemie van zeewatercarbonaat in aquacultuurgebieden van schaal- en schelpdieren: Inzichten in het vrijkomen van CO2 in verband met de vorming en groei van de schelp

De aquacultuur van weekdieren is een hoogwaardige sector die de productie in Europa en de rest van de wereld snel doet toenemen. De afgelopen jaren is gesproken over de mogelijke brede milieuvoordelen van deze vorm van voedselproductie. Een aspect van de aquacultuur van weekdieren dat is gecontroleerd, is de productie van kalkschelpen (CaCO3). De groei van de schelp van weekdieren wordt soms beschreven als een put voor atmosferische CO2, omdat hierdoor koolstof in vaste minerale vorm wordt weggesluisd. Uit strengere modellen voor de chemie van carbonaat, met inbegrip van gelijktijdige veranderingen in zeewater pCO2, pH, opgeloste anorganische koolstof en totale alkaliniteit, blijkt echter dat calcificatie een netto CO2-bron in de atmosfeer is. In combinatie met discussies over de vraag of de ademhaling van weekdieren moet worden opgenomen in de koolstofvoetafdrukmodellering, wijst dit erop dat er een diepgaander inzicht nodig is voordat schelpdieraquacultuur kan worden opgenomen in regelingen voor de handel in koolstof en voetafdrukberekeningen. Hier tonen we aan dat regionale verschillen in het mariene carbonaatsysteem de hoeveelheid vrijgekomen CO2 per eenheid CaCO3-vorming kunnen wijzigen. Uit onze carbonaatchemiemodellering blijkt dat een kustmosselbedrijf in Zuid-Portugal tot ~ 0.290 g CO2 per g gevormde CaCO3-schelp vrijgeeft. Ter vergelijking: een identieke boerderij in de Oostzee zou tot 33 % meer CO2 per g CaCO3 produceren (~ 0.385 g-CO2· (g-CaCO3) − 1). Deze ruimtelijke variabiliteit moet daarom ook in overweging worden genomen als de aquacultuur van weekdieren moet worden opgenomen in toekomstige regelingen voor de handel in koolstof en bij de planning van de toekomstige uitbreiding van de productie in de hele sector.