Modelowanie składu chemicznego węglanów morskich w regionach akwakultury skorupiaków: Spostrzeżenia na temat uwalniania CO2 związanego z tworzeniem i wzrostem łupiny

Akwakultura mięczaków to branża o wysokiej wartości, która szybko rośnie w Europie i na całym świecie. W ostatnich latach dyskutowano o potencjalnych szeroko zakrojonych korzyściach dla środowiska wynikających z tej formy produkcji żywności. Jednym z aspektów akwakultury mięczaków, który został poddany kontroli, jest produkcja muszli wapiennych (CaCO3). Wzrost muszli mięczaków jest czasami określany jako pochłaniacz CO2 w atmosferze, ponieważ zamyka dwutlenek węgla w postaci stałej mineralnej. Bardziej rygorystyczne modelowanie chemii węglanów, w tym równoczesne zmiany w pCO2, pH wody morskiej, rozpuszczonym węglu nieorganicznym i całkowitej zasadowości, pokazuje jednak, że kalcyfikacja jest źródłem netto CO2 do atmosfery. W połączeniu z dyskusjami na temat tego, czy oddychanie mięczaków powinno zostać uwzględnione w modelowaniu śladu węglowego, sugeruje to, że aby akwakultura skorupiaków mogła zostać uwzględniona w systemach handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla i obliczeniach śladu węglowego, konieczne jest bardziej dogłębne zrozumienie. W tym miejscu pokazujemy, że różnice regionalne w systemie węglanów morskich mogą zmienić ilość uwalnianego CO2 na jednostkę formacji CaCO3. Nasze modelowanie chemii węglanów pokazuje, że przybrzeżna hodowla małży w południowej Portugalii uwalnia do ~0,290 g CO2 na g utworzonej muszli CaCO3. Dla porównania identyczne gospodarstwo w nadbrzeżnym Morzu Bałtyckim wyprodukowałoby do 33 % więcej CO2 na g CaCO3 (~ 0,385 g-CO2·(g-CaCO3)−1). Tę zmienność przestrzenną należy zatem również uwzględnić, jeżeli akwakultura mięczaków ma zostać uwzględniona w przyszłych systemach handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla oraz w planowaniu przyszłego rozwoju produkcji w całej branży.