CO2-budget voor het metabolisme van gekweekte mosselen in het zeer productieve noordwestelijke Iberische opwellingssysteem

De beoordeling van de koolstofvoetafdruk van de mariene tweekleppige aquacultuur vereist een nauwkeurige schatting van de CO2-uitstoot in verband met kapitaalgoederen en aquacultuuractiviteiten, maar ook van het metabolische CO2-budget van de gekweekte soorten. Tegenwoordig zijn er verschillen in de processen die in die begroting moeten worden opgenomen, hoe deze moeten worden geraamd en welke schaal moet worden toegepast, van individueel tot ecosysteem. Locatiespecifieke milieuomstandigheden en kweekmethoden hebben ook een aanzienlijke invloed op de ramingen. Hier hebben we milieu-, biochemische en metabolische gegevens verzameld uit gepubliceerde wetenschappelijke artikelen, rapporten en bestaande databanken om de metabole CO2-begroting voor mosselaquacultuur in de kustinlaten van de noordwestelijke Iberische opwelling te presenteren. We analyseren samen en afzonderlijk de bijdrage van de productie van mosselvlees en schelpen. Op individuele schaal wordt het CO2-budget voor de schelp geraamd op basis van CO2-verwijdering door middel van eiwitsynthese met schelpmatrix en CO2-afgifte tijdens de calcificatie en ademhaling om het onderhoud van de dop te ondersteunen. Organische koolstof in mosselvlees en CO2 dat vrijkomt door ademhaling ter ondersteuning van het behoud van het vruchtvlees dragen bij aan het CO2-budget voor vruchtvlees. Bij het schatten van de metabole koolstofvoetafdruk van individuele mosselen wordt alleen rekening gehouden met calcificatie- en ademhalingsprocessen, omdat organische koolstof in mosselvlees en schelp in een relatief korte periode als CO2 in de atmosfeer terugkeert. De metabole koolstofvoetafdruk van mosselschelpen blijft constant op 365 kg CO2 per ton schelp, maar varieert van 92 tot 578 kg CO2 per ton mosselvlees. Deze grote variabiliteit hangt af van de duur van de mosselzaai en de grootte van de oogst, als gevolg van de verschillende seizoensgebonden groeipatronen van het vruchtvlees en de schelp. Opname van de CO2 die mogelijk geïmmobiliseerd is in mosselfeces die in de sedimenten zijn begraven, zou leiden tot een vermindering van de metabole koolstofvoetafdruk met maximaal 6 % ten opzichte van de individuele schattingen.