Zdolności w zakresie usług ekosystemowych są wyższe na obszarach o wielu rodzajach oznaczeń

Wdrożenie koncepcji usług ekosystemowych w praktyce może być trudnym zadaniem, ponieważ musi uwzględniać wcześniejsze „tradycyjne” polityki i podejścia, w których w różny sposób oceniano przyrodę i różnorodność biologiczną. Dyrektywa siedliskowa (92/43/WE) i dyrektywa ptasia (79/409/WE), ramowa dyrektywa wodna (2000/60/WE) oraz dyrektywa w sprawie hałasu (2002/49/WE) doprowadziły do oceny/wyznaczenia obszarów w Europie o różnych kryteriach. W badaniu tym naszym celem było zrozumienie, w jaki sposób potencjał europejski danego obszaru jest związany z jego wyznaczeniem oraz czy obszary z wieloma oznaczeniami mają większą zdolność do zapewniania ES.
Trybunał wybrał cztery zlewnie w Grecji o bardzo zróżnicowanych cechach charakterystycznych obejmujących ponad 25 % terytorium kraju. W zlewniach oceniliśmy przepustowość ES (zgodnie z metodyką Burkhard i in. 2009 r.) obszarów wyznaczonych jako obszary Natura 2000, obszary Quiet i tereny podmokłe lub jednolite części wód, i stwierdzono, że obszary te są wielorakie wyznaczone. GLM przeanalizowała dane w celu ujawnienia różnic w zakresie przepustowości ES między różnymi rodzajami obszarów. Trybunał zbadał również synergie i kompromisy wynikające z umowy o partnerstwie i współpracy między różnymi rodzajami ES oraz zbadał korelacje między właściwościami krajobrazu, takimi jak wzniesienie, aspekt i nachylenie oraz potencjał ES.
Wyniki Trybunału pokazują, że obszary o różnych rodzajach lub wielu oznaczeniach mają inną zdolność do zapewniania ES. Obszary jednego rodzaju oznaczenia (obszary chronione lub kwietowe) uzyskały zasadniczo wyniki pośrednie w większości ES, ale wyniki były wyższe w porównaniu z obszarami bez wyznaczenia, które wykazywały większą zdolność świadczenia usług. Jeżeli chodzi o obszary chronione i kwietowe, te ostatnie uzyskały ogólnie lepsze wyniki. Obszary, które łączyły oba rodzaje oznaczeń (obszary chronione i kwietowe), wykazywały największą zdolność produkcyjną w 13 z 29 ES, które były głównie powiązane z ekosystemami naturalnymi i leśnymi. Trybunał znalazł znaczne synergie między większością regulacji, wsparcia i kultury ES, które z kolei wykazują kompromisy z usługami zaopatrzeniowymi. Różne ES są ze sobą powiązane przestrzennie i wykazują silną korelację z właściwościami krajobrazu, takimi jak wysokość i nachylenie. 
Sugerujemy, aby status wyznaczenia obszaru można było wykorzystać jako alternatywne narzędzie polityki ochrony środowiska, wskazując możliwości zapewnienia ES. Do lokalizacji ES „hotspotów” można stosować wiele oznaczeń obszarów jako wskaźniki zastępcze. Takie włączenie „tradycyjnej” oceny i oznaczenia oraz „nowej” koncepcji ES stanowi racjonalny pod względem czasu i kosztów sposób, który zainteresowane strony i decydenci powinni przyjąć, aby zacząć przestrzegać nowych norm i wymogów w zakresie ochrony przyrody i zarządzania środowiskowego.