Względy strategiczne dotyczące utworzenia przemysłu wodorostów morskich na dużą skalę w oparciu o stosowanie paszy dla ryb: norweskie studium przypadku

Koncentrat białka sojowego (SPC) jest kluczowym składnikiem pasz dla ryb, a większość z nich pochodzi z Brazylii. Brazylijski przemysł sojowy spowodował jednak według doniesień poważne problemy środowiskowe, w tym wylesianie. W związku z tym bada się nowe źródła białka, a białko ekstrahowane z hodowlanych wodorostów morskich uznaje się za alternatywę. W związku z tym badamy, w jaki sposób produkt białkowy wodorostów morskich może konkurować z SPC jako składnikiem białkowym w paszy dla ryb. W badaniu wykorzystano matrycę pozycjonowania, analizy kosztów obejmujące prawo energetyczne oraz analizę niepewności z wykorzystaniem symulacji Monte Carlo, a także określono kluczowe wyzwania badawcze. Początkowo stwierdzono, że wraz z powstającym przemysłem wodorostów morskich koszt produkcji SPP jest zbyt wysoki, aby mógł być konkurencyjny w odniesieniu do zastosowań paszy dla ryb. Aby sprostać temu wyzwaniu, przeanalizowano dwa rozwiązania. Po pierwsze, aby osiągnąć skalę, potrzebne są znaczne inwestycje w infrastrukturę upraw i przetwórstwa, a także proponuje się osiągnięcie progu rentowności w wysokości 65,000 ton. Drugą, ale bardziej obiecującą drogą, najlepiej w połączeniu z pierwszym, jest ekstrakcja białka wodorostów morskich i wysokowartościowych składników wodorostów morskich. Jeżeli mannitol i laminaran są produktami ubocznymi do SPP, prawdopodobieństwo dodatniej linii dolnej wynosi 25–30 %. Badania nad procesami wydobycia są zatem konieczne, aby zmaksymalizować ekstrakcję składników o wartości dodanej. Oczekuje się, że z czasem pozycja konkurencyjna SPP poprawi się dzięki zwiększeniu wielkości produkcji, a także dzięki lepszym procesom biorafinerii.